Lost & Abandoned Places

Urban Exploration Photography

Busted

Zoals onze familie, vrienden en alle urban explorers weten, is onze hobby meestal niet zonder risico. Daarmee bedoel ik niet alleen de gevaren op de vervallen plaatsen zelf, maar ook op de weg van en naar.

Zo ondervonden wij aan de lijve wat een alerte buur(t) kan teweeg- en op de been brengen.

Ik had een tijd geleden via google maps een plaats gevonden die er mogelijks verlaten bij lag, vanuit satelietview was het duidelijk dat de begroeiing al enige tijd vrij spel had gehad en nader onderzoek bleek dit ook te bevestigen. Het gebouw was ooit een ‘Chambre D’Hôtes’ die nu vermeld stond als “permanent gesloten”

Toen we een paar weken later in de buurt waren, beslisten we dan ook om de locatie op de planning te zetten en ter plaatse een kijkje te nemen. Eenmaal toegekomen was het meteen duidelijk dat er al reeds lange tijd niemand meer op het domein was geweest, de begroeiing stond tot schouderhoogte en de oprit aan de hoofdpoort was een ware jungle.

Omdat we altijd zo weinig mogelijk, en zelfs niet willen opvallen beslisten we om via de zijkant te kijken of er een optie was om op het terrein te raken, wat ook zo was. Er was een niet zo hoge poort, en de paar houtblokken die daar gestapeld lagen hielpen ons om vrij makkelijk over die poort te klimmen. We baanden ons een weg door de wildernis tot aan het gebouw. Echter zagen we door de ramen dat het gebouw nog in vrij goede staat was. Buiten de parket die hier en daar los lag was er weinig verval te bespeuren. Ook alle ramen en deuren waren slotvast dus was dit voor ons het teken dat deze locatie een “nogo” bleek en we keerden terug naar de poort die uitkwam op de zijkant.

Echter merkte een van onze vrienden een dame op aan het eind van de weg die ons aankeek en snel verdween, net op het moment dat ik de poort overklom. We gaven er uiteindelijk niet veel aandacht aan en stapten rustig verder naar onze wagens. Nog even kort dag zeggen aan elkaar om dan elk onze weg verder te zetten. Artur en ik beslisten om naar huis te trekken, de andere explorers gingen nog een paar andere locties proberen.

Toen we de auto startten kwam er plots een politiewagen aangereden die zich voor ons parkeerde. Ik zei tegen Artur, jah… die komt voor ons vrees ik, vertrekken !

We reden rustig de parkeerplaats af en reden nonchalant de politiewagen voorbij, de politiewagen kwam ons onmiddellijk achterna maar bleef nog even op afstand achter ons rijden. Plots besliste die politie om ons alsnog voorbij te rijden en stak meteen zijn sirene en zwaailichten aan, op hetzelfde moment stoof een tweede combi achteraan op ons af en we werden letterlijk klem gereden op straat.

Toen ging alles razendsnel, de politiewagens kwamen van alle kanten en we waren omsingeld door een 15 tal agenten en een 7 tal wagens. Artur opende zijn raam en de agenten brulden ‘HANDEN ZICHTBAAR’ MOTOR AF’ HANDEN ZICHTBAAR HOUDEN”

Als brave, gehoorzame burgers zaten Artur en ikzelf meteen met onze handen omhoog in de auto, de inspecteurs kwamen dichter en we kregen het bevel om uit te stappen. “HANDEN EERST”UITSTAPPEN, RUSTIG EN GEEN VERKEERDE BEWEGING, HANDEN ZICHTBAAR HOUDEN!!

We werden ieder apart meegenomen en terwijl Artur tegen zijn eigen auto werd geduwd stond ik met de armen en benen gespreid tegen de politiecombi, klaar om gefouilleerd te worden. We moesten vertellen wie we waren en waar we vandaan kwamen.

Zeggen dat we van Brugge waren was geen optie dacht ik zo, want ze bedoelden uiteraard het hotel iets verderop in de straat. De vragen werden opnieuw op ons afgevuurd en we wisten maar half op welke we eerst moesten antwoorden

Komen jullie van het hotel ? Met hoeveel zijn julie ? Wat deden jullie daar? Wie waren de andere personen? waar zijn ze heen ? enzomeer….

Een van de inspecteurs vertelde ons vrij nors dat ze door een alerte buur de melding van inbraak op heterdaad door vier mannen in het zwart gekregen hadden en dat we begripvol en vooral meewerkend moesten zijn

Uiteindelijk konden we na een uitgebreide fouille vertellen wie we waren en wat we hier kwamen doen, we beseften meteen dat we hier geen spelletjes moesten spelen of dingen achterhouden en we vertelden eerlijk dat we daarnet het oude hotel hadden proberen fotograferen maar dat het gebouw netjes afgesloten bleek en we dus maar vertrokken zijn. Alsook dat we hiervoor over de poort waren geklommen zonder toestemming.

Toen de agenten doorhadden dat we maar een paar eenvoudige fotografen waren keerde de sfeer snel om van grimmig naar gemoedelijk. Onze gegevens werden gecontroleerd via de centrale computer, de auto doorzocht en we moesten ook onze camera’s tonen en de eventuele foto’s. Er werd overlegd met de korpschef hoe het verder moest en die besliste, mede door ons blanco strafblad dat we er met een waarschuwing vanaf komen en hier best een les uit leren naar de toekomst.

De agenten sloten af met de woorden, we hebben begrip dat dit voor jullie een hobby is, maar voor andere mensen vaak bedreigend en ongewenst. Probeer op voorhand toestemming te vragen als je dit nog eens gaat doen, en we wensen jullie verder een prettige dag.

Voor mij persoonlijk de eerste keer in dik 10 jaar exploren dat ik op die manier “gepakt” werd, hopelijk blijft dit ook bij die ene keer. Eind goed al goed zeker ?

Verder Bericht

Vorige Bericht

© 2024 Lost & Abandoned Places

Thema door Anders Norén