Dit voormalige waterparadijs met zicht op zee wordt dag na dag verder ingepalmd door de natuur. De dagen dat het hier krioelde van spelende kinderen en badgasten zijn lang voorbij, de paden zijn verlaten en overwoekerd met kruid. Bij iedere stap die ik zet zie ik een paar verschrikte hagedisjes wegschieten in het groen, deze diertjes zijn dan ook de enige die dit park trouw blijven in zijn eenzaamheid. Het zicht van op de heuvel is immens en ik kan me voorstellen dat het hier in betere tijden echt wel aangenaam spelen moet geweest zijn, echter geniet ik nu ook van de ruisen van de zeebries, de zon op mijn gezicht en de neerwaarts kronkelende water glijbanen. Na een tijdje komen echter dreigende wolken opzetten en de zeebries sterkt aan naar een warme wind die het groen laat precies laat wuiven naar de camera, telkens als ik door de zoeker kijk zie ik de bladeren en takken wiegen. Op zich niet zo goed om te fotograferen, maar het wolkendek maakt veel goed, beter dit dan een stralende hemel. Ach zo zie je maar dat ook in warmere oorden het weer kan meezitten…
