De restanten van deze oude suikerfabriek deden onze mond letterlijk openvallen van verbazing. De locatie was een check-up tussen twee andere locaties en toen we hier toekwamen hadden we nooit vermoed wat voor pracht er achter de oude muren lag. Van buitenaf was het niet meteen veelbelovend en een bruingebrande italiaan die ons vanop zijn terras gadesloeg deed ons bijna beslissen om verder te rijden. Doch was de nieuwsgierigheid sterker dan onze vrees om, door een telefoon van de zonnende Italiaan verrast te worden met een bezoek van de plaatselijke Carabinieri. We wandelden gepakt en gezakt, doch nonchalant langs het terrein op zoek naar een zwakke plek in de metershoge omheining en voelden de ogen van Mr. Gucci op het terras nog steeds priemen in onze rug. Toen we een klein maar doenbaar gat opmerkten stond de man plots op en ging zijn appartement binnen dus het was nu of nooit ! Eén voor één door het gat en snel het dichtstbijzijnde gebouw binnen. We keken richting terras en zagen de man opnieuw in zijn stoel plaatsnemen, maar nu met krant en sigaret dus was dit voor ons voldoende om met een enigszins geruster gevoel de fabriek te gaan verkennen. En wat voor fabriek dat we vonden, het groen tierde welig over de vloeren, muren en door de oude raam en deuropeningen. Het klimop was er duidelijk baas dus doop ik deze gewoon “klimop fabriek” en geef toe dat het toch mooier klinkt in het Italiaans niet ?
