22/01/2016
Kunst vind je in vele vormen, kunst is niet alleen een begrip maar je kan het ook ervaren, met je ogen, je oren, je handen of je voeten, je diepste ik. Het leuke aan kunst is dat iedereen het anders ervaart. Je vindt het mooi of niet mooi en het wekt bij iedereen gevoelens op nooit identiek zijn en of als gelijk worden ervaren. Kunst uit zich in iedere bevolkingslaag, iedere cultuur en elke era. Het kan mensen beroeren en ontroeren. Maar heel vaak staan mensen niet stil bij de kunst waar ze dagelijks mee in aanraking komen. De kunst die ze elke dag bewandelen, zonder stil te staan bij de passie die de maker heeft bezield om zijn werk te creëren. Onder deze categorie stop ik “de trap”. Een trap vind ik ware kunst, of ze nu op industriële wijze werd opgebouwd in ruwe beton of met de hand werd gesneden uit het mooiste hout, trappen zijn kunst in zijn zuivere vorm. Ze brengen ons zonder het te beseffen naar hogere oorden of diepe dalen. Trappen leven, de ene trede kraakt, de andere niet, de ene trap gaat stijl, de andere wentelt zich om zijn as, sommige trappen splitsen zich op, andere geven ons van bovenuit een duizelingwekkend zicht in de diepte. De ene trap rolt ons rustig naar het andere verdiep terwijl een andere het laatste zuchtje van onze conditie vraagt om verslagen te worden. Je ziet, ik kan trappen blijven beschrijven want ze inspireren mij al geruime tijd.
Zo ook de trap in het voormalige gemeentehuis van Z. Deze prachtige marmeren draaitrap werd eind jaren 1950 geïnstalleerd in de inkomhal van het gemeentehuis en werd handgemaakt door de nu 95 jarige Edward D. Hij maakte de trap helemaal alleen en niemand mocht deze zien tot hij klaar was. Alle treden werden met de hand gekapt en gepolierd en samen met het smeedwerk tot een prachtig kunstwerk verheven. Het aantal mensen op die deze trap hebben gelopen is niet te tellen. Al deze mensen hebben dit kunstwerk beleefd, velen onder hen zonder te beseffen dat ze een meesterwerk mochten betreden. Maar aan alle mooie dingen komt een eind en het gemeentehuis werd in 2015 verlaten. Een prachtige nieuwbouw geeft nu plaats aan de burelen en ambtenaren. De oude trap treurt in eenzaamheid. Dergelijk meesterwerk mag niet worden vergeten vond ik en moet verder leven in beeld dus bracht ik dit oude huis een bezoekje. Vermoedelijk zijn mijn voeten een van de laatsten die de trap hebben bewandeld en ik neem dan ook mijn tijd om deze zorgvuldig op beeld vast te leggen. Voor jou, voor mij en voor iedereen die net zoals ik een voorliefde hebben voor meesterlijke trappen.
Ik ben alvast bijzonder fier dat ik dit meesterwerk van Edward D. heb mogen leren kennen …Benieuwd naar de serie? klik dan hier. Benieuwd naar nog meer trappen, dan kan je hier terecht 🙂
