Prison 15H – Women Section (FR)
Net op het moment dat we de auto uitstappen om de spullen uit te laden stopt een zware 4×4 wagen naast ons, daarin zitten 4 bomen van kerels die ons vragend aankijken, raampje gaat naar beneden en de kaalgeschoren kleerkast die achter het stuur zit snauwt ons iets toe in het Frans. Zowel ik als mijn kameraad J. kijken verbaasd en onwetend naar elkaar en zeggen voorzichtig “euh, Je ne comprends pas le Francais monsieur”De kleerkast is niet onder de indruk en vraagt opnieuw en nu nog iets minder vriendelijk en nog steeds in het Frans “Wat komen jullie hier doen?” Onze derde kameraad, L. ziet dat dit wel eens fout zou kunnen aflopen en stapt uit en zegt voorzichtig (in het Frans) dat ze wél een woordje Frans praat. De kleerkast vraagt opnieuw wat we hier komen doen en of we hier zijn om te fotograferen misschien … Neen, antwoord L. we zijn op doorreis en wilden hier een korte pauze nemen, iets eten, een plasje doen in de struiken. De kleerkast kijkt ons aan en zegt ‘dit is hier privaat domein én eigendom van justitie, jullie kunnen hier niet blijven dus gelieve in te stappen en meteen te vertrekken’. We willen hier echter geen problemen en zeggen dat we onmiddellijk gaan vertrekken en verontschuldigen ons voor de eventuele overlast. Want we willen nu eenmaal niet dat meneer de kleerkast uitstapt en in de koffer kijkt want ik weet begot niet hoe we het dan uitleggen dat we daar niet komen fotograferen maar wel een koffer vol hebben met tassen, camera’s en statieven, dus stappen we snel in en rijden door. De 4×4 volgt ons tot we het terrein af zijn en keert om. Wij draaien het domein uit en rijden door tot in het naburige dorpje, een kleine kilometer verder. Ideaal om hier te parkeren en te voet terug te gaan, niet? Enkel uitkijken dat we niet opnieuw tegen die mannen aanlopen want ik vrees dat we er dan echt niet meer mee wegkomen. Zo gezegd zo gedaan, we keren te voet terug en nemen de minst voor de hand liggende weg, door struik en bos, brandnetel en ander kruid, ondertussen valt de regen met bakken uit de lucht en worden we met elke stap natter en natter. We zijn blij dat we na een dikke 20 minuten stappen eindelijk én ongezien aan de muur zijn en zoeken naar het beruchte gat, nog even voor worm spelen en ons door de opening wurmen en dan snel verder stappen, links en rechts de metershoge muren, op iedere hoek de uitkijkpost, prikkeldraad en staal omringen ons. We naderen de hoofdingang en vinden al snel een paar kapotte ramen. Na wat weg en weer lopen, klimmen en ramen doorkruipen staan we met onze beide voeten in de zaal met cellenblok…hier zijn we voor gekomen, we zuchten even en denken ‘al die moeite om hier binnen te geraken en weten dat, wie hier zat in de tijd dat deze gevangenis nog in gebruik was, er alles aan zou doen om hier buiten te geraken’ Het leven zit soms vreemd in elkaar, het is mijn eerste keer in een gevangenis en hoop dat een volgende keer opnieuw bij een “explore” zal zijn. Tenzij de kleerkasten er anders over beslissen …
