Wanneer ideeën werkelijkheid worden
Het was september 2016 toen we tijdens een gezellig samenzijn met Jens & Sarah het idee bovenhaalden om het oude Casino in de havenstad Constanta te gaan fotograferen. Weet dat mijn Vi al sinds 2013 gestopt is met “urbexen” maar het idee om er samen met ons vieren even tussenuit te gaan sprak haar deze keer wel aan. Zo gezegd zo gedaan begon Vi haar zoektocht naar een geschikte vlucht, huurauto en slaapplaats, terwijl ik in mijn beste Roemeens de notabelen van de havenstad Constanta aanschreef met het vriendelijke verzoek om toelating tot het Casino. Dit alles ging verbazend vlot, de Roemeen aan de andere kant van mijn PC sprak, niet toevallig, een aardig woordje Engels en stuurde mij de nodige paperassen toe die we elk van ons moesten invullen. Je kent het wel: naam, geboortedatum, nationaliteit, reden van bezoek en vooral de bevestiging dat je op eigen risico het verloederde Casino ging betreden. Met dit velletje papier moesten we ons op dag en uur van afspraak aanmelden aan de bewaking ter plaatse.
Dag 1 – 1 November 2016
Paar maanden later was het “wheels up” in Charleroi en “touch down” in Boekarest vanwaar we met de huurauto richting “Snagov” reden naar ons hotel voor de eerste nacht.
Het hotel lag midden in een woonwijk en stond in schril contrast met de huisjes van de plaatselijke bevolking. Toegegeven, het hotel was netjes en strak modern ingericht inclusief een mooie uitkijk op “Lacul Snagov”. De Welness was uitnodigend en de tarieflijst nog beter. “€25 voor een uur massage!!” riep Vi “Woohoo ik ga dat hier meteen reserveren”, voelde bij het idee alleen al de stress uit haar schouders vloeien en repte zich naar de balie. De reus, die naar mijn gedacht veel weg had van “Hagrid”, zette de vuilniszakken uit zijn handen en kwam breedlachend vragen wat hij voor haar kon betekenen. “Yes yes yes, massage no problem” zei de man. Toen Vi vroeg of ze ook kon kiezen om door een vrouw gemasseerd te worden keek de man breed lachend en zei ”no no … just me, but very good massage”. Hij toonde bevestigend zijn kolenschoppen van handen en zijn breedste glimlach waardoor zijn baard plots nog omvangrijker leek. Maar de dames waren onvermurwbaar en de massage ging, tot grote spijt van Hagrid, niet door.
We reserveerden dan maar een tafeltje in het restaurant en beslisten om de avond te vullen met een bezoek aan Mănăstirea Snagov.
Het oude klooster ligt midden op een eiland in het meer en is te bereiken via een brug vanuit het naburige dorp. Volgens de legende zou het onthoofde lichaam van “Vlad Tepes”, beter gekend als “Graaf Dracula”, hier in 1476 begraven zijn in de tombe van het klooster. Ikzelf ben wel fan van dit soort verhalen dus betaalde ik netjes 10 ROL om de tombe te betreden en ik mocht er ook een paar foto’s nemen. “Een paar” is hier wel op zijn plaats want ik had net de camera uitgehaald toen de man besliste om zijn kloosterdeuren te sluiten, dat ik net betaald had speelde geen rol want het was NU tijd om z’n dieren te gaan voederen en er mag niemand alleen in het kloosterkerkje blijven bij de “ondode” graaf.
We wandelden dan maar even door de kloostertuin en keerden dan terug naar het hotel om de avond met een goede maaltijd en een glas wijn af te sluiten, morgen was het trouwens vroeg dag. Gelukkig hadden we voordien gereserveerd of ze hadden het keukenpersoneel wandelen gestuurd. Onze 4 maaltijden waren dan ook de enige die de kookpotten van de chef van dienst beroerd hadden…
Foto’s van het klooster vind je hier
Dag 2 – 2 November 2016
Het is bijna 7:30 als we met z’n vieren wat ijsberen aan de receptie want van het beloofde ontbijtbuffet is er in de verste verte niets te zien. We zien enkel een paar potten graantjes en andere “corn flakes” op de verder lege tafel. De dame aan de receptie loopt rond als een vogel zonder kop en het komt over alsof het er full house is, te weten dat er buiten ons vier slechts nog twee verloren zielen ronddolen in het hotel, Hagrid niet meegerekend. Ze belooft ons dat we binnen de 15 minuten kunnen aanschuiven aan het buffet en laat ons alvast plaatsnemen in de verder lege zaal. De klokt tikt voorbij maar we horen geen kookgeluiden uit de keuken en beginnen stilaan te vrezen dat het hier maar magertjes gaat worden. Buiten het feit dat we wel honger hebben, moeten we ook op tijd kunnen vertrekken want de rit naar Constanta is om en bij de drieënhalf uur en we willen de afspraak met de bewaking niet mislopen. Klokslag 15 minuten later slaat diezelfde dame van de receptie de deur open met een plateau eten en 4 heerlijk ruikende koffies. Het was dan wel geen buffet maar ze had toch maar een aardig ontbijtje bij elkaar getoverd voor ons. Genoeg keuze tussen kaas, vlees, groenten, brood en vers fruit om een goede “fond” te leggen!
Bij aankomst in de havenstad parkeerden we onze huurauto op een plaats die ons wel betrouwbaar leek en stapten van daaruit naar het strand. Van daaruit gingen we dan weer te voet naar het Casino.
Met de frisse bries van de Zwarte Zee in onze haren stapten we de waterlijn af tot we na een klein halfuurtje het Casino zagen opdoemen aan de horizon. We passeerden een, naar onze mening, gezellig vissershaventje met voldoende restaurantjes waar we later deze avond konden terug komen om iets te eten.
We waren iets te vroeg op onze afspraak en zochten naar de bewakers die we een eindje verderop zagen zitten op een muurtje in de middagzon. Zwaaiend met onze toelating deed de man teken dat hij zo meteen kwam. Het leek ons niet met volle goesting maar na een 10tal minuten rinkelde de sleutelbos onze kant uit. De man, die er bijzonder nors uitzag, bekeek onze papieren en maakte met een handgebaar duidelijk dat we hem konden volgen. Eenmaal binnen stopte ik de man wat geld toe in de hoop dat er voldoende deuren opengingen, maar de norsheid bleef dus ik ga ervan uit dat dit gewoon de beste man zijn dagelijks gezicht was :).
Na een korte rondleiding was het ons duidelijk wat mocht en wat niet mocht en liet hij ons onze gang gaan. De man nam plaats aan een klein tafeltje bij de ingang en vulde zijn enorme boek aan met onze gegevens en bleef daar de ganse tijd zitten kijken. Ik probeerde nadien een gesprek aan te gaan om wat meer over het gebouw te weten te komen maar de man begreep geen woord van wat ik zei want sprak enkel Roemeens, ofwel had hij gewoon geen zin in de zoveelste fotograaf die zijn middagdutje in de zon had komen verstoren.
We bleven een grote twee uur in het gebouw, de resultaten van het bezoek vind je hier
De volgende locatie op onze dagplanning was een oude Synagoge. Terwijl we op onze GPS landschap en dorp doorkruisten, passeerden we een uitnodigende cocktailbar en na een paar uur hard werken was een kleine tussenstop dan ook gepermitteerd. De bar was blijkbaar goed gekend bij de jongeren want deze zat op dit uur van de dag toch goed gevuld. De mannen bestelden een biertje en de dames kozen voor een cocktail. En of deze in de smaak vielen ? …
Toen we na een tijd rijden uiteindelijk bij de Synagoge aankwamen was het een kwestie van geluk hebben, het hek was netjes gesloten en op het terrein liepen twee, naar mijn inziens, gevaarlijke viervoeters rond die eenmaal ze ons hadden gezien onophoudelijk begonnen blaffen.
Ik belde aan bij het naastliggend huis en hoorde na een aantal minuten wachten gestommel in de gang. Toen de deur openging zag ik een man, die zichzelf met een zelfgemaakt looprekje probeerde recht te houden. Ik legde met de nodige handbewegingen uit dat we graag wat foto’s hadden genomen van het gebouw en de man, die de vraag wel had voelen aankomen maakte met z’n duim en wijsvinger het wereldbekende “wat brengt dit voor mij op” teken. Ik toverde niet geheel onverwacht mijn portefeuille boven en bood de man wat Roemeense Lei aan. De man keek en knikte neen, ik nam wat extra geld maar de man bleef neen knikken en zei toen “euro’ Ik lachte en zei tegen Jens, meneer hier weet wat hij wil geloof ik. Jens pakte op zijn beurt z’n portefeuille en bood de man een aantal euro’s aan. Na wat onderhandelen was hij tevreden en schuifelde op zijn dooie gemak naar de poort en opende het slot. Hij zei “finish, you close ” en gaf ons het hangslot en voegde erbij “good dogs” en schuifelde op zijn even dooie gemak weer naar zijn huis.
We keken naar elkaar en lachten, die heeft ons hier goed liggen, die honden zijn banger van ons dan van hun eigen schaduw 🙂 Aan de andere kant, de man was tevreden met wat geld en wij konden op ons gemak het gebouw fotograferen. Want dit was toch de bedoeling van onze trip en arm zijn we van het onderhandelen ook niet geworden.
Het gebouw zelf was eigenlijk in zeer slechte staat en het was niet alleen uitkijken voor het puin maar ook voor de 100-en hondendrollen die overal lagen verspreid. Ik denk dat we hier een uurtje zijn gebleven en waren best tevreden met wat we hebben gezien.
De volledige set vind je hier
We sloten de poort netjes af en vertrokken opnieuw richting havenstad om een van de restaurantjes uit te kiezen voor een welverdiend avondmaal. Eenmaal terug bij de haven zegt Jens, zou je er iets op tegen hebben dat ik nog eens snel naar het casino ga, de ondergaande zon lijkt me een ideaal beeld om een buitenshot te nemen.
Ik geef toe, het was een super idee en terwijl onze vrouwtjes een geschikt restaurantje zochten en alvast de cocktails aan een keuring onderwierpen, repten Jens en ik ons naar het Casino voor een laatste afscheid. Nadien repten we ons terug naar de haven waar we gezellig samen genoten van een lekkere pizza bij ondergaande zon … een tripje om te koesteren.
