8 maart 2016
We zijn weer in onze nopjes als we de snelweg oprijden richting urbexland. Die nopjes werden al snel veel minder als we amper 15’ later in sterk vertraagd verkeer belanden. Een tiental kilometer verderop bleek de weg versperd door een auto ongeval. Het verkeer ging tergend traag vooruit en de klok tikte precies sneller dan anders. Uiteindelijk komen we toch met een goeie drie kwartier vertraging aan op de locatie. We parkeren ons, zoals het hoort netjes verderop en bereiden ons voor op een avontuurlijke wandeling door een stukje struikgewas en andere begroeiing, het pad is maar één voet breed en aan onze rechterkant hebben we meteen zicht op een diepe sloot. Iets verder zien we het bemoste brugje en steken daar de sloot over om dan verder onze weg te banen tussen takken, struiken, stenen en buizen. De hellingsgraad maakt het er ons niet makkelijker op en er is weinig houvast. De sloot kabbelt rustig verder onder ons en ik kijk even de diepte in… wat een vreemd kleur heeft dat water toch en ik zoek verder naar houvast want een ongewenste duik in dit sop zie ik echt niet zitten. Iets verder zien we een oude maar sterk afgebrokkelde trap die ons gelukkig snel tot boven brengt en zo staan we even later veilig en wel aan de achterkant van dit enorme gebouw. Een ingang zoeken is een fluitje van een cent want alle deuren staan open. Doch, eenmaal binnen nemen we een sterke brandgeur waar en in de hallen hangt een dikke gelige rook die sterk naar dennenhout ruikt. We lopen voorzichtig verder en zien in de aanpalende hall een vrachtwagen staan, alsook een auto. Er loopt een man in dikke jas op en af met stukken hout die hij in een oude ton gooit, waar de vlammen knetterend voor de dikke rook zorgen. Verdorie denken we, deze hall wordt blijkbaar nog gebruikt terwijl de aanpalende gebouwen toch al ruime tijd verlaten en vervallen zijn. We beslissen om stilletjes terug te keren via de weg waar we ook gekomen zijn en via de voorzijde te gaan vragen om toestemming. Want we willen zeker geen risico lopen op betrapping en de daarmee gepaarde problemen. Het pad terug was even spannend als voordien en we bleven ook deze keer gelukkig droog. Na een korte rit pakten we onze spullen uit de wagen en stapten vol goede moed via de hoofdpoort het terrein op. We zien op het binnenplein een kraan, een hoop stenen en verwrongen staaldraad die ooit een deel van het gebouw waren. De man met de dikke jas staat nu buiten, steekt zijn hand op en komt naar ons toegestapt. We stellen ons netjes voor, wat de bedoeling is van ons bezoek en vragen beleefd of we met zijn permissie binnen mogen in de gebouwen. De man heeft geen probleem en vraagt ons of we van het architectenbureau zijn. Wij kijken verbaasd en moeten toegeven dat geen van ons architect is, dat we ook niet zijn gestuurd door de eigenaar maar gewoon twee passanten met als hobby “oude gebouwen fotograferen”. De man zegt dat we geluk hebben want het gebouw is verkocht en er komen appartementen in de plaats. Of de oude fabriek ook tegen de vlakte gaat wist hij niet met zekerheid, alleen het voorste deel was zijn verantwoordelijkheid dus hij dacht even dat wij er ter controle waren. Oude gebouwen fotograferen voor je plezier ? De man begrijpt het allemaal niet zo goed en lacht, als we maar voorzichtig zijn. Na afloop zeggen we nog even bedankt, schudden elkaar de hand en vertrekken tevreden naar de volgende locatie …
